Sophie Dewaele 17 augustus 2011 Joker+ en Lotto trekking zomers kleedje

Sophie Dewaele 17 augustus 2011 Joker+ en Lotto trekking in een zomers kleedje.

Sophie Dewaele in een openhartig interview over haar leven.

U hebt wel openlijk toegegeven dat u het moeilijk had na de geboorte van de tweeling.

Sophie Dewaele: ,,Klopt, maar ik heb toen ook gemerkt hoe vreemd mensen daar mee omgaan. Vier jaar geleden heb ik enkele keren met een psychiater gesproken: na de bevalling zat ik fysiek en mentaal in de put. Daar heb ik in mijn boek heel open over geschreven, omdat ik - in mijn ogen - niets had om me over te schamen.

 

Maar die openheid leverde me grote artikels op in de kranten waarin alles gigantisch werd uitvergroot. Logisch toch dat mensen er dan niet meer voor willen uitkomen? (op dreef) Terwijl therapie volgen voor mij de normaalste zaak van de wereld is! Als je buikpijn hebt, ga je naar de dokter; als je in de knoop zit met jezelf, ga je naar de psychiater.

 

Psychiaters zijn tenslotte ook maar gewoon dokters. Het is jammer dat wij ons daar nog altijd zo over aanstellen. In Amerika is het bijvoorbeeld ontzettend in om je personal shrink te hebben - kijk maar naar series zoals Sex and the City .''

Sophie Dewaele: ,,Anderzijds heb ik, naast die overdreven mediastorm, ook heel veel positieve reacties gekregen. Mijn mailbox liep vol van de dankbetuigingen en felicitaties omdat ik dat allemaal had durven neerschrijven.

 

Ik had iets onmogelijks bespreekbaar gemaakt en dat konden veel moeders enorm op prijs stellen. Misschien wordt ook dit onderwerp - net zoals plastische chirurgie - in de toekomst gewoon . Ik hoop het.''

Dus iedereen op de sofa bij de psychiater?

Sophie Dewaele: (verontwaardigd) ,,Maar daar staat helemaal geen sofa! Het is een doodgewoon dokterskabinet met een bureau en twee stoelen. Die voorstellingen uit de Amerikaanse films zijn helemaal achterhaald. Daardoor heeft net iedereen zo'n vertekend beeld.''

Wat hebt u nu eigenlijk geleerd uit die therapiesessies?

Sophie Dewaele: ,,Dat je het zelf moet doen. Therapie moet zeker bespreekbaar zijn, zonder het uit te vergroten of karikaturaal voor te stellen. Anderzijds mag je ook niet alle heil verwachten van een psychiater. Hij kan je bepaalde inzichten geven, maar jij moet zelf het meeste werk verrichten.''

Sophie Dewaele: ,,Ik ben een enorme perfectionist. Mijn kinderen waren prematuur en hadden heel wat gezondheidsproblemen. Daardoor begon ik mezelf voortdurend in vraag te stellen en kreeg ik paniekaanvallen.

 

Ook fysiek kwam ik er, na een zware keizersnede, moeilijk bovenop. Ik moest mezelf eerst opnieuw onder controle krijgen en daar heeft de psychiater me ongelofelijk mee geholpen. Tijdens die gesprekken besefte ik hoe en waarom ik op bepaalde situaties reageerde en pas toen kon ik ook iets aan mezelf veranderen zodat ik er opnieuw kon zijn voor mijn kinderen. Zij waren mijn wilskracht.''

Wetende wat toen de reacties waren in de media, zou u opnieuw zo open zijn?

Sophie Dewaele: ,,Ik hoop wel dat ik er veel vrouwen een hart mee onder de riem heb gestoken. Maar ik wil niet met dat beeld van 'depressieve moeder' achtervolgd blijven worden. Ik ben niet maanden out geweest, he.

 

Ik was snel weer aan het werk: die moeilijke periode heeft zich in mijn bevallingsverlof afgespeeld. De dag dat ik voor het eerst opnieuw moest omroepen, stond ik er. En ik ben er sterker uitgekomen.''

Is ook het geluk met uw partner geëvolueerd?

Sophie Dewaele: ,,Ja, zeker toen de kinderen er kwamen. In het begin van een relatie geniet je van elkaar en doe je allerlei leuke dingen samen. Je ontdekt een bepaalde kant van je partner: hij is je minnaar, je vriend. Zodra er kinderen zijn, ontdek je plots ook zijn verzorgende, vaderlijke kant, waardoor je relatie evolueert.

 

Iemand die het tegendeel beweert, geloof ik niet. Fran en Simon zijn mijn leven, maar je moet opletten dat je je niet helemaal op de kinderen gaat focussen. Je moet ook elkaar in het oog houden. Daarom gaan we ook wel eens weg zonder hen. Als je geen tijd maakt voor elkaar, ben je eigenlijk alleen nog maar papa en mama.''

U bent uw tweede boek, 'Droom van een moeder', aan het schrijven. Mogen we nieuwe ontboezemingen verwachten?

Sophie Dewaele: ,,Ik vertel alleszins opnieuw het realistische verhaal van een moeder die leert uit ervaring. Wie niet te veel ontgoocheld wil worden in het leven, moet realistisch zijn. Het boek is het vervolg op Alles in het dubbel , waarin ik mijn zwangerschap, de geboorte en de eerste twee jaar met kinderen heb beschreven.

 

Sophie Dewaele: Nu haak ik in waar ik toen gestopt ben en vertel ik onverbloemd over de kinderen. Dat levert soms hilarische anekdotes op, soms ook gênante. Maar wees gerust, het boek straalt wel geluk uit.'' (lacht)